Prof. Dr. Hasan GÜRBÜZ ‘ü vefatının 22. Yılında rahmetle anıyoruz.

Isparta’da yıllar önce başlayan üniversiteleşme çabalarının meyvesi 1992 yılında kurulan Süleyman Demirel Üniversitesi’dir. Türkiye’nin çesitli illerinde 22 yeni üniversitenin kuruluşunu düzenleyen 3837 sayılı yasa 11 Temmuz 1992 ‘de yürürlüğe girer ve Isparta kendi üniversitesine kavuşur. Başlangıçta “Isparta Üniversitesi” veya bu bölge adından esinlenerek düşünülen “Göller Üniversitesi” isimlerinden birisiyle adlandırılacağı beklenen üniversitenin ismi Süleyman Demirel’in yakın çalışma arkadaşlarının son anda yaptığı teklifin kabul görmesiyle “Süleyman Demirel Üniversitesi” olarak belirlenir.Üniversite kurucu rektörlüğüne Marmara Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Ögretim Üyesi Prof. Dr. Hasan GÜRBÜZ atanır. Prof. Dr. Hasan Gürbüz iki yıllık kurucu rektörlük döneminin sonunda 4 yıl süreyle rektörlüğe ikinci kez atanır. Ancak 1 Mart 1996’da geçirdiği elim bir trafik kazasında hayatını kaybeder ve aramızdan ayrılır. Üniversite ve şehir ilk büyük acısinı yaşar. Bazı isimler vardır ki kolay unutulmaz, ölürler ama hatıraları yaşar, sanırsınız koridorda karşınıza çıkacak… İşte Prof. Dr. Hasan Gürbüz de onlardan birisi… Kardeşi Muammer Gürbüz, Merhum Rektör Hasan Gürbüz’ün başarı hikayesini anlattı. İşte o hikaye:
“Babam kışları İstanbul’da süt satardı, yazın Sütçüler’de bağa bahçeye bakar. Hasan Abimle ben İstanbul doğumluyuz ama Sütçüler’i de biliriz bir o kadar… 61- 62 olabilir. Hiç unutmam el kadarım daha, köy bebesiyiz işte, karnı şişik, sıska… İlçeden 1-2 saat uzakta anamın ahretliği var. Biz bizim mahsullerimizden götürürüz, onlar kendilerinkinden ayırırlar. Bir nevi takas. Rahmetli anam o gün Hasan abimle beni yolladı. Bindik merkebe tık tı kı, tık tı kı… Kadıncağız bizi karşıladı, yedirdi, içirdi, torbaları hazırladı, bir de oğlak kattı yanımıza. Ne kadar küçüğüm düşünün abim heybenin bir gözüne oğlağı koydu, bir gözüne beni oturttu. Kıl örme de insana nasıl dalar. Darlanmıyayım diye bir kayrak taşı yerleştirdi ayağımın altına. Biz önde o arkada… Kendi yayan yapıldak, beni yürütmez asla… Aramızda 5 yaş fark var ama o hem abilik hem babalık yaptı bana… EYÜP SULTAN YILLARI İstanbul’daki hemşehrilerimiz genelde süt satarlar. Çoğu bekar odalarında kalıyor. Merkez Aksaray! Akşamları Menderes kıraathanesinde buluşuyor, hasret gideriyorlar. Vatan Caddesi yeni yeni yapılıyor daha, evler yıkılıyor, molozlar dökülüyor. Bunları eşeleyip duruyoruz, bazen bakır kuruş, delikli para çıkar. O bulduklarını benim cebime koyar. Eh, koskoca abi tabii… Pertevniyal’de orta mektep okuyor. 63 ile 65 arası Eyüp’te üç ev değiştirdik. Düşünün 6 çocuklu ailenin eşyası bir at arabasına sığıyor. En büyük parça yuvarlanmış yatakla, tel dolap… Dört erkek çocuk yan yana yatarız, ben Hasan ağabeyimden ayrılmam. Aynı döşeği paylaşırız, üstümüzde yamalı yorgan. Döşek dediğin kaput bezinden bir çul, içine mısır yaprağı doldurmuşlar. Hasan Abim o şartlarda Eyüp Lisesini birincilikle bitirdi, ben kör topal gidiyorum, ite kaka. Abimle birlikte tel araba, çember yaparız. Bir gün tahtadan kayık yonttuk. Çeviriyoruz lastik buruluyor, bırakınca pervanesi dönüyor. Bakalım nasıl yüzecek? Haliç’te denemeye karar verdik. Kurduk, koyverdik bizim tekne alıp başını gitmez mi? O kadar uğraşmışız, bırakır mıyım, yakalıyayım derken düştüm suya. Abim canı pahasına kurtardı beni, düşünmeden atladı ardımdan… Birlikte simit, galeta, pişmaniye satarız. Bir ara ben pazarcıya çırak oldum, zerzavatçilik havalı meslek o zamanlar. Ustam bakmış hevesliyim cepli bir önlük diktirmiş bana… Belime eliyle bağladı adamcağız, pangınotlar bu göze, bozuklar şuraya… Bakın şu işe ki o hafta da mal gelmedi, canım nasıl sıkıldı ama… Ve yanımda yine abim, bir yandan teselli verir, bir yandan saçımı okşar. “Takma be birader, haftalar bitmedi ya…” BAYRAMPAŞA Yıl 965… Kartaltepe’de bir arsa aldık, bir de gecekondu kondurduk, kurtulduk kiradan. Annem Isparta’dan halı getirir, konu komşuya satar. Günü gelmeden arsa taksidini kapatmaya koşar. Emlakçı (Hacı Recep Amca) bu dürüstlüğe bayılıyor. “Gelsin Hasan yanımızda çalışsın” diyor. Abim erkenlerden büroyu açar, çay demler, misafir ağırlar, muhasebe işlerini yapar, on parmağında on marifet öylesini nereden bulacaklar? Hacı Amca Bulgaristan göçmeni, kadastro okumuş zamanında. Ağabeyimi ahbaplarından Fahreddin Beyle tanıştırmış… Fahreddin Bey albay emeklisi ama tarih desen onda, edebiyat desen onda… Farsça, Osmanlıca sular seller gibi… Hâza derya… Abim zaten insan iyisiydi onları tanıdıktan sonra oldu mu aliyyül âlâ… Kul hakkı geçecek diye uykuları dağılır, o yaşta ehl-i takva… Her gün eve yeni bir şeyler öğrenmenin heyecanı ile koşar. O ne güzel menkıbeler, o ne içli kıssalar… Annem gözyaşlarını tülbentine emdirir, babam usul usul ağlar. Kardeşlerim ona keza… Hacı Recep Amca abimi evlad edindi adeta, netice de kızını da verdi ona… HAYDİ ŞAMPİYON Hayatımın dönüm noktalarında hep Abim vardır. Yıl 72-73… Matbaada çalışıyorum, değişik arkadaşlar edindim o aralar. Unkapanı’ndan bir gitar almışım, dımbırdatıyorum aklım sıra… Abim bir gün eve geliyor, aleti görüyor. Eh kaçın kurası, kimlerle düşüp kalktığımı anlıyor. Gitarı kırıp parçalıyor, anneme “söyle biradere, beni görsün” diyor. Bu ne demek? Dövecek! Kendimi marizlenmeye hazırlayıp çaldım kapıyı, sımsıcak karşıladı, oturttu karşısına! “Bak abim, söyle ne istiyorsan yapayım ama onlara takılma!” – O zaman sen de beni karateye yolla. – Bu işi en iyi bilen kim? – Yücel Spor… Biraz pahalı ama… – Hiç önemli değil… Göreyim seni şampiyon, beni utandırma! Gitmiş malzemeleri almış, akşam baktım yatağımın üzerinde urbalar, kuşaklar. O hep takdir getirir, yüksek yüksek puanlar… Ben pek kovalamam tabii üniversite de hayal. Abim doktora için İngiltere’ye gidince beni de yanına aldı, “Aman aslanım şu İngilizce’yi kap, ne demişler bir lisan bir insan…” O doktorayı bitirdi döndü, askerlik çağım geliyor ben de memleketin yolunu tuttum. Devreyi bekliyor, boş boş geziyorum. Bu arada bir 56 şevrole aldık. Araba perişan, kaporta harita gibi, motor çatlak. Ortanca ağabeyim tamirci ya, bahane ile iş çıksın ona… Arabayı bir güzel topladık, millet gözünü alamıyor. Koyu gri (sıçan tüyü), açık gri yaptırmışız, o günlerde öylesi moda. Ön çamurlukta mekanik taksimetre, hatırlar mısın bilmem “serbest” “dolu” yazar, kuşakta sarı siyah damalar… Arabaya kuruldum, taksicilik yapıyorum ama göreceksiniz beni, bir hava, bir hava… Saçlarımı limonla tarıyor, yumurta topukların ökçelerine basıyorum… Niyetim bir taksi durağı açmak… Bir gün yanıma oturdu, “Söz dinler misin abisi?” -Seni kırar mıyım? -Öyleyse üniversite imtihana gir bir daha! -Ya abi ya! Kaç kere girdim, olmuyor işte olmuyor! -Sen gel beni dinle. ABİ BURSUYLA Götürdü MTTB’nin üniversite kursuna kaydetti. Hiç unutmam Faruk Demir, Ayhan Okyar, Osman Özer gibi çok değerli hocalar var. Üniversite imtihanından netice gelmez mi “Yıldız Elektrik Mühendisliği!” Hayda! Ama okumak gibi bir niyetim yok, kolumun altına defter cetvel sıkıştırıp, yollara düşemem bu saatten sonra. Bizim de kendimize göre bir itibarımız var, di mi ama. Bir ara diferansiyeline baksın diye Şevroleyi tamirciye bıraktım, o arada arabayı satmışlar. Nasıl kızdım anlatamam. Anahtarı fırlattım attım. Sizin de… Arabanızın da… Eğer, o taksi dursa okuyamazdım. Abimin ileri görüşü. Bakıyor kaptırmışım. “Satın gitsin” diyor “zararına da bakmayın, yeter ki kurtulsun bundan!” Üniversite yıllarımda Hasan Abim devletten aldığım burs kadar, burs verirdi bana . Çoluk çocuk sahibi olmasına rağmen, paramı aksatmaz asla. Adapazarı’na, Ankara’ya, Isparta’ya, Edirne’ye derse gider, beni de alır yanına. Bensiz ne köfte geçer boğazından, ne ciğer tava… Bir keresinde kayınpederinin arabasını almış. 76 Nova… Müthiş bir otomobil, düşünün imparatorlar biniyor ona… Baktı hevesliyim “geç kullan” dedi. Arabada çıt yok, yağ gibi kayıyor. İyi de önümde bir kamyon… Ne yürüyor, ne yol veriyor, fırsatını bulup önüne geçtim, bastım frene… Kamyon durmaya çalışıyor ama ne mümkün. Balatalar ağlıyor adeta, langır lungur sesler, damper koptu kopacak. Gözüm aynada tam bize vuracak, topuklayıp kalktım. Olacak iş mi yani, resmen vukuat!.. İyi de adam o külüstürle beni nasıl yakalayacak? Üç adım gittik gitmedik kırmızı ışık. Nasıl da uzun yanıyor. Adam ağır ağır geldi, dayandı arkamıza. Cart cart cart el frenini çekti, bir indi, levye, takoz ne ararsan… Abim fırladı arabadan “tamam kardeş tamam” dedi kamyoncuya, “hep böyle yapıyor, eğer ben de bu şoförü kovmazsam!” O öfkeli adam alttan almaya başladı “yok yani beyfendi, işinden olmasın, kabahat biraz da bende aslında…” Yıl 1978, Balıkesir’de 45 gün staj yapacam. Yaz günü ya, gezmem lazım, abimin altında bir Ford Cortina var… Şunu bana versene dedim, çıkarıp anahtarı attı kucağıma… Şimdi düşünüyorum da… Hem iki çocuklu, hem sağa sola derse gidiyor, araba nasıl ihtiyaç, adeta ilaç ona… Gazetemizin kuruluşunda abimin hayli emeği vardı. Beni de gazeteye o aldı. Musahhihlikten, mürettiplikten başladım, taa en alttan… 88 yılında Burmingham’da bir fuara katılmıştık, yıllar sonra buluştuk Londra’da. Eski günleri yad ettik, adayı dolandık baştan başa… İstanbul’a dönüyoruz. Teyyarede sordu “İngiltere’yi nasıl buldun bu defa?” “Orada harcanan günlere yazık” dedim, “ne öldürür, ne güldürür. Bi numara olmaz bunlardan…” -Al benden de o kadar… İlk gidişte ne biçim tesirinde kalmıştım halbuki, demek insanın ufku açılıyor zamanla… MEMLEKET SEVDASI Hasan Abim memleketine aşıktı, Isparta’dan hiç kopmadı. Birkaç dönem gel seni milletvekili yapalım dediler kısmet olmadı. AP listesinde güçlü isimler vardı zira. Isparta’da üniversite açılınca rektörlüğe çağırdılar. Kurucu rektörlük sıkıntılı iş, lakin abim genç, neşeli, civarı iyi tanıyor. Sütçüler’in tabelasında 4 bin yazsa da iki bin nüfusu bile yoktu aslında. Köy görüntüsünden kurtulsun diye ilk apartmanı abim yaptırdı. Altını kütüphaneye verdi sonra. Hastane için de çok uğraştı ve işi kopardı. Derken muazzam bir yurt binası yaptırdı, Meslek Yüksek Okulu kazandırdı ayrıca… Şimdi abimin adını taşıyan okulda 5 branştan 700 talebe okuyor. Eskiden belli bir saatten sonra ekmek, yemek bulunmazdı, bugün onlarca lokanta çalışıyor. İki bakkal vardı şimdi üç büyük market var, kuyumcu, kırtasiyeci, ayakkabıcı, manifaturacı, fotoğrafçılar… Otobüs seferleri de arttı, bırakın Isparta’yı, aktarmasız Antalya’ya İstanbul’a yolcu çekiyorlar. Abim Isparta’ya gidince bütün dernekleri, grupları, cemaatleri bir araya getiriyor. Bir hafta birinin binasında, bir hafta diğerinin binasında toplanıyor, el birliği ile o kursun, ya da yurdun eksiklerini gideriyorlar. Sonra Belediye Başkanını, Valiyi, Emniyet Müdürünü ikna ediyor her cumayı değişik bir yerde kılıyorlar. Şevket Demirel de ekibe katılıyor. Halkla omuz omuza saf tutuyor, çayını, çorbasını içiyorlar. Nasıl bir birlik, beraberlik… Yabancıların bile dikkatini çekiyor. O cuma da Atabey’e gidecekler. Lakin Amerikalılar gelmiş Tıp Fakültesi Projesini etüt ediyorlar. Neyse adamları yemeğe uğurlayıp, namaza koşuyor. Vakit dar, arkadaşı altındaki arabaya güvenip topukluyor. İslamköy’ü geçiyorlar, yol geniş ve sakin ama araç kontrolden çıkıyor, ağaca vurup takla atıyor. Şoförde çizik bile yok ama Abim Rahmet-i Rahmana kavuşuyor. Müezzinlerin eli kulağında, uzaktan uzağa ezan sesleri geliyor. Annemi de dört yıl evvel aynı gün (1 Mart) kaybetmiştik… Defnettik yanı başına.